Sonsuzluğa Adım Adım...

Her batan günün ardından bir adım daha yaklaşıyor yaşamım sonsuzluğa...

Soluk alıp vermem kesiliyor tıkanıyorum dünya sanki üzerime geliyor her başlangıçta...

Uyanıp her sabah delicesine nefes nefese yokluyorum kendimi gerçekten var mıyım yoksa öylesine mi varlığım bu hayatta...

Garip ama gerçek bir hissiyatla yaklaşıyorum sona doğru, yansımalarıma bakıyorum hiç birinde benden eser olmadığını farketmek çok acı biliyorum...

Soruyorum tekrar tekrar irdeliyorum bendeki her seferinde bu hüsran niye...

Belkide sadece basit bir acı...

Ama nerde, kimde, hangi şehirde kalmış olanlar olmuş kime ne...

Boşuna katledilen bunca ömür...

Bir hiç avuçlarımdaki benden son kalan değerler...

Bilmiyorum, bilemiyorum, neden diye sormaya cesaretim bile yok...

Belki bir gün olur, gelip ellerimden tutar umutlarım, galiba beni bulur yada bu son bulur...

Yada hiç uğramaz kendi bilir, kendi görür, çeker sonunu bile bile acının son demini vurduğu yerde...

Düşer ahım peşine, kalanları toplar çeker gider arkasına bile bakmadan...

Elveda hüzün, merhaba düşler sana geliyorum bekle beni...


F. Nesibe Yılmaz 28.04.08